Όταν, μια μέρα, τα μάτια μου θα κλείσω
και θα ‘μαι απάνω, κι εγώ, στον ουρανό,
αν με ρωτήσουν, βρε παλιοκοινωνία,
το πώς μου φέρθηκες, τι θέλεις να τους πω.
Όμως, εγώ θα πω όλη την αλήθεια,
πως είσαι μόνο ψευτιές και παραμύθια.
Αν με ρωτήσουν για τα παιδιά εκείνα
που έχουν πάρει το δρόμο τον κακό,
πες μου, πώς θέλεις να σε δικαιολογήσω,
αφού, ένα θύμα δικό σου είμαι κι εγώ.
Γι’ αυτό κι εγώ θα πω όλη την αλήθεια,
πως είσαι μόνο ψευτιές και παραμύθια.
Όταν, μια μέρα, τα μάτια μου θα κλείσω,
μην περιμένεις, καλό για ‘σέ, να πω,
απ’ τις ζημιές σου, ποια να πρωτομολογήσω
κι απ’ τις λαχτάρες, ποια να πρωτοθυμηθώ.
Γι’ αυτό κι εγώ θα πω όλη την αλήθεια,
πως είσαι μόνο ψευτιές και παραμύθια.
|
Όtan, mia méra, ta mátia mu tha kliso
ke tha ‘me apáno, ki egó, ston uranó,
an me rotísun, vre paliokinonía,
to pós mu férthikes, ti thélis na tus po.
Όmos, egó tha po óli tin alíthia,
pos ise móno pseftiés ke paramíthia.
An me rotísun gia ta pediá ekina
pu échun pári to drómo ton kakó,
pes mu, pós thélis na se dikeologíso,
afu, éna thíma dikó su ime ki egó.
Gi’ aftó ki egó tha po óli tin alíthia,
pos ise móno pseftiés ke paramíthia.
Όtan, mia méra, ta mátia mu tha kliso,
min periménis, kaló gia ‘sé, na po,
ap’ tis zimiés su, pia na protomologíso
ki ap’ tis lachtáres, pia na protothimithó.
Gi’ aftó ki egó tha po óli tin alíthia,
pos ise móno pseftiés ke paramíthia.
|