Πώς μας ένωσε η μοίρα
δεν το καταλάβαμε
κι από την αγάπη τούτη
μεταλάβαμε
Χρόνια έψαχνα για σένα
χρόνια σε περίμενα
μα όλα τα γραμμένα είναι
κι επικίνδυνα
Θα με ζητάς
και θα πονάς
κι αν προσπαθείς
το πεπρωμένο σου ν’ αλλάξεις
δεν μπορείς
το πεπρωμένο σου ν’ αλλάξεις
δεν μπορείς
Πώς μας έκανε η μοίρα
ξένους και μου έλειψες
και του πόνου τα σημάδια
πού τα έκρυψες
Κι όταν σκέφτομαι τα βράδια
πόσο σε αγάπησα
τρέχουν δάκρυα απ’ τα μάτια
ασταμάτητα
Θα με ζητάς
και θα πονάς
κι αν προσπαθείς
το πεπρωμένο σου ν’ αλλάξεις
δεν μπορείς
το πεπρωμένο σου ν’ αλλάξεις
δεν μπορείς
κι αν προσπαθείς
το πεπρωμένο σου ν’ αλλάξεις
δεν μπορείς
|
Pós mas énose i mira
den to katalávame
ki apó tin agápi tuti
metalávame
Chrónia épsachna gia séna
chrónia se perímena
ma óla ta gramména ine
ki epikíndina
Tha me zitás
ke tha ponás
ki an prospathis
to peproméno su n’ alláksis
den boris
to peproméno su n’ alláksis
den boris
Pós mas ékane i mira
ksénus ke mu élipses
ke tu pónu ta simádia
pu ta ékripses
Ki ótan skéftome ta vrádia
póso se agápisa
tréchun dákria ap’ ta mátia
astamátita
Tha me zitás
ke tha ponás
ki an prospathis
to peproméno su n’ alláksis
den boris
to peproméno su n’ alláksis
den boris
ki an prospathis
to peproméno su n’ alláksis
den boris
|