Καημένο μου εγώ
Υπέροχη ζωή
Πατάω τα τριάντα μωρό μου
Και όσα μου πήρε ο άνεμος, πήρε
Τώρα παίζω εγώ
Και τώρα που ξέρω μωρό μου
Τι παίρνω, τι δίνω, τι χάνω, τι κάνω
Ξέρω πως να ξεχνώ
Τι σημαίνει απελπισία
Έρωτας και προδοσία
Δεν παντρεύτηκα δεν έκανα παιδιά
Έχασα και κέρδισα φίλους
Συνήθισα το πρόσωπό μου στον καθρέφτη
Έμαθα να γίνομαι καλύτερος
Με τις ιδεολογίες αγοράς
Είδα τους δικούς μου να φεύγουν
Να απομακρύνονται για τα τελευταία τους ταξίδια
Κατάπληκτος απ’ τον χρόνο που τρέχει
Τρέχει, τρέχει
Τόση βιασύνη Θεέ μου
Τόση βιασύνη!
Πατάω τα σαράντα μωρό μου
Και πάρε πυξίδα την τρέλα μου
Κι έλα
Στον δικό μου ρυθμό
Θα μπούμε στο τραίνο μωρό μου
Ευφραίνου Αττική ενδοχώρα
Δική μου η ευθύνη
Γι’αυτό το ταξίδι τώρα
Και δικός σου εγώ
|
Kaiméno mu egó
Ipérochi zoí
Patáo ta triánta moró mu
Ke ósa mu píre o ánemos, píre
Tóra pezo egó
Ke tóra pu kséro moró mu
Ti perno, ti díno, ti cháno, ti káno
Kséro pos na ksechnó
Ti simeni apelpisía
Έrotas ke prodosía
Den pantreftika den ékana pediá
Έchasa ke kérdisa fílus
Siníthisa to prósopó mu ston kathréfti
Έmatha na ginome kalíteros
Me tis ideologies agorás
Ida tus dikus mu na fevgun
Na apomakrínonte gia ta teleftea tus taksídia
Katápliktos ap’ ton chróno pu tréchi
Tréchi, tréchi
Tósi viasíni Theé mu
Tósi viasíni!
Patáo ta saránta moró mu
Ke páre piksída tin tréla mu
Ki éla
Ston dikó mu rithmó
Tha bume sto treno moró mu
Efrenu Attikí endochóra
Dikí mu i efthíni
Gi’aftó to taksídi tóra
Ke dikós su egó
|