|
Βάζω το γυάλινό μου μάτι,
φοράω το πέτσινό μου αφτί
και σου γελάω μ’ ένα κομμάτι
από μασέλα φυτευτή.
Δεν είμαι πια αυτός που ήμουν,
μ’ έχουνε φτιάξει απ’ την αρχή,
άλλαξα την παλιά ζωή μου
και δε σκουριάζω στη βροχή.
Γι’ αυτό μην κλαις,
τα δάκρυά σου μην ξοδεύεις
και μη μου λες,
πως μ’ αγαπάς και με παιδεύεις.
Γιατί δε νιώθω πια κανένα φόβο
για το Δαμόκλειο Σπάθη,
τώρα τις φλέβες μου τις κόβω,
χωρίς κανείς να ενοχληθεί.
Μου `βαλαν χέρι νικελένιο
με αρτηρίες πλαστικές
κι άχρωμα αίμα τιποτένιο
για να μη γίνεται λεκές.
Γι’ αυτό μην κλαις,
μην κλαις, εγώ δε νιώθω πόνο
και μη μου λες,
πως μ’ αγαπάς και σε πληγώνω.
Γιατί έχω μαλλιά εμφυτευμένα
σ’ ένα κρανίο από τεφλόν
κι όνειρα βλέπω αγορασμένα
από ιδρύματα τυφλών.
Έχω αντί μυαλό πλακέτες
κι έχω και γλώσσα fiber glass
και λέω λόγια και κουβέντες,
χωρίς να γίνομαι μπελάς.
Γι’ αυτό μην κλαις,
όλα θα δεις, θα πάνε εντάξει
και μην το λες,
πως μ’ αγαπάς κι ας έχω αλλάξει.
Γιατί έχω για σάρκα ένα κράμα
από αντιμόνιο φτηνό
και δυο ελατήρια και μια λάμα
με κάνουν σαν αληθινό.
Και μπαταρίες στο κορμί μου
των 6 βολτ αλκαλικές,
να εξασφαλίζουν στη δομή μου
κινήσεις ηλεκτρονικές.
Γι’ αυτό μην κλαις,
δεν έχεις λόγους και το ξέρεις
και μη μου λες,
πως μ’ αγαπάς και υποφέρεις.
Γιατί έχω ελεγχόμενη βαλβίδα
στον κεντρικό μου αγωγό
και της συνείδησης τη βίδα
δεν την ελέγχω πια εγώ.
Και μόνο στης ψυχής τη μνήμη
ένα κενό έχει σκαφτεί,
μέχρι να βρει η επιστήμη
το ανταλλακτικό γι’ αυτή.
Γι’ αυτό μην κλαις,
κάθε που κλαις μια λάμπα ανάβει
και μη μου λες,
πως μ’ αγαπάς, παθαίνω βλάβη… βλάβη..
|
Oázo to giálinó mu máti,
foráo to pétsinó mu aftí
ke su geláo m’ éna kommáti
apó maséla fiteftí.
Den ime pia aftós pu ímun,
m’ échune ftiáksi ap’ tin archí,
állaksa tin paliá zoí mu
ke de skuriázo sti vrochí.
Gi’ aftó min kles,
ta dákriá su min ksodevis
ke mi mu les,
pos m’ agapás ke me pedevis.
Giatí de niótho pia kanéna fóvo
gia to Damóklio Spáthi,
tóra tis fléves mu tis kóvo,
chorís kanis na enochlithi.
Mu `valan chéri nikelénio
me artiríes plastikés
ki áchroma ema tipoténio
gia na mi ginete lekés.
Gi’ aftó min kles,
min kles, egó de niótho póno
ke mi mu les,
pos m’ agapás ke se pligóno.
Giatí écho malliá emfitevména
s’ éna kranío apó teflón
ki ónira vlépo agorasména
apó idrímata tiflón.
Έcho antí mialó plakétes
ki écho ke glóssa fiber glass
ke léo lógia ke kuvéntes,
chorís na ginome belás.
Gi’ aftó min kles,
óla tha dis, tha páne entáksi
ke min to les,
pos m’ agapás ki as écho alláksi.
Giatí écho gia sárka éna kráma
apó antimónio ftinó
ke dio elatíria ke mia láma
me kánun san alithinó.
Ke bataríes sto kormí mu
ton 6 volt alkalikés,
na eksasfalízun sti domí mu
kinísis ilektronikés.
Gi’ aftó min kles,
den échis lógus ke to kséris
ke mi mu les,
pos m’ agapás ke ipoféris.
Giatí écho elegchómeni valvída
ston kentrikó mu agogó
ke tis sinidisis ti vída
den tin elégcho pia egó.
Ke móno stis psichís ti mními
éna kenó échi skafti,
méchri na vri i epistími
to antallaktikó gi’ aftí.
Gi’ aftó min kles,
káthe pu kles mia lába anávi
ke mi mu les,
pos m’ agapás, patheno vlávi… vlávi..
|
