|
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτό, μ’ ακούς;
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ’ ακούς;
το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ’ ακούς;
σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς
και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ’ ακούς;
Είμ’ εγώ, μ’ ακούς; Σ’ αγαπώ, μ’ ακούς;
σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ
το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ’ ακούς;
που μ’ αφήνεις, που πας και ποιος, μ’ ακούς;
σου κρατεί το χέρι πάνω απ’ τους κατακλυσμούς.
Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες,
θα `ρθει μέρα, μ’ ακούς;
να μας θάψουν κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι
λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ’ ακούς;
Να γυαλίσει απάνω τους η απονιά, μ’ ακούς;
των ανθρώπων και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει,
στα νερά ένα ένα, μ’ ακούς;
Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ’ ακούς;
κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ’ ακούς;
όπου κάποτε οι φιγούρες των αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ’ ακούς;
οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ’ ακούς;
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω,
περιμένουν οι άγγελοι με κεριά
και νεκρώσιμους ψαλμούς,
πουθενά δεν πάω, μ’ ακούς;
ή κανείς ή κι οι δυο μαζί.
Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και μ’ ακούς; της αγάπης,
μια για πάντα το κόψαμε, μ’ ακούς;
και δε γίνεται ν’ ανθίσει αλλιώς, μ’ ακούς;
σ’ άλλη γη, σ’ άλλο αστέρι, μ’ ακούς;
δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας,
που αγγίξαμε ο ίδιος, μ’ ακούς;
και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ’ άλλους καιρούς.
Από τόσο χειμώνα κι από τόσους βοριάδες μ’ ακούς;
να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς;
μες στη μέση της θάλασσας
από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ’ ακούς;
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς;
με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς,
άκου, άκου.
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει, ακούς;
ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει, ακούς;
Είμ εγώ που κλαίω, είμ’ εγώ που φωνάζω, μ’ ακούς;
σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς;
Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ’ ακούς;
κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ’ ακούς;
όπου κάποτε οι φιγούρες των αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ’ ακούς;
οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ’ ακούς;
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω,
περιμένουν οι άγγελοι με κεριά
και νεκρώσιμους ψαλμούς,
πουθενά δεν πάω, μ’ ακούς;
ή κανείς ή κι οι δυο μαζί.
|
Ine norís akómi mes ston kósmo aftó, m’ akus;
Den échun eksimerothi ta térata, m’ akus;
to chaméno mu ema ke to miteró, m’ akus;
san kriári pu tréchi mes stus uranus
ke ton ástron tus klónus tsakízi, m’ akus;
Im’ egó, m’ akus; S’ agapó, m’ akus;
se krató ke se páo ke su foró
to lefkó nifikó tis Ofilías, m’ akus;
pu m’ afínis, pu pas ke pios, m’ akus;
su krati to chéri páno ap’ tus kataklismus.
I pelóries liánes ke ton ifestion i láves,
tha `rthi méra, m’ akus;
na mas thápsun ki i chiliádes ístera chróni
laberá tha mas kánun petrómata, m’ akus;
Na gialísi apáno tus i aponiá, m’ akus;
ton anthrópon ke chiliádes kommátia na mas ríksi,
sta nerá éna éna, m’ akus;
Ta pikrá mu vótsala metró, m’ akus;
ki ine o chrónos mia megáli ekklisía, m’ akus;
ópu kápote i figures ton agion
vgázun dákri alithinó, m’ akus;
i kabánes anigun apsilá, m’ akus;
Έna pérasma vathí na peráso,
periménun i ángeli me keriá
ke nekrósimus psalmus,
puthená den páo, m’ akus;
í kanis í ki i dio mazí.
To luludi aftó tis kategidas ke m’ akus; tis agápis,
mia gia pánta to kópsame, m’ akus;
ke de ginete n’ anthísi alliós, m’ akus;
s’ álli gi, s’ állo astéri, m’ akus;
den ipárchi to chóma, den ipárchi o aéras,
pu angiksame o ídios, m’ akus;
ke kanis kipurós den eftíchise s’ állus kerus.
Apó tóso chimóna ki apó tósus voriádes m’ akus;
na tináksi luludi, móno emis, m’ akus;
mes sti mési tis thálassas
apó móno to thélima tis agápis, m’ akus;
Anevásame olókliro nisí, m’ akus;
me spiliés ke me kávus ki anthisménus gkremus,
áku, áku.
Pios mili sta nerá ke pios klei, akus;
pios girevi ton állo, pios fonázi, akus;
Im egó pu kleo, im’ egó pu fonázo, m’ akus;
s’ agapó, s’ agapó, m’ akus;
Ta pikrá mu vótsala metró, m’ akus;
ki ine o chrónos mia megáli ekklisía, m’ akus;
ópu kápote i figures ton agion
vgázun dákri alithinó, m’ akus;
i kabánes anigun apsilá, m’ akus;
Έna pérasma vathí na peráso,
periménun i ángeli me keriá
ke nekrósimus psalmus,
puthená den páo, m’ akus;
í kanis í ki i dio mazí.
|
