Που να ‘βρω σώμα, για να σ’ αγγίξω,
όλο καλώδια και συγκολλήσεις,
σε ποια πανσέληνο να σε φιλήσω
βραχυκυκλώματα θα με διαλύσεις.
Στα όνειρα σου κρυφά μ’ αναζητάς,
όμως το χάραμα και πάλι θα με δώσεις,
στο διαφημιστικό χαμογελάς
σε μένα που σε λίγο θα σκοτώσεις.
Πέφτω απάνω σου σαν την βροχή
μ’ αγγίζω μόνο μια ομπρέλα
και συ από κάτω μοναχή,
ένα παράθυρο στην τρέλα.
Έλα;
Είμαι ένα τρένο μ’ άδεια βαγόνια,
που πάει κι έρχεται μόνο για σένα
κι από τα τόσα τα τόσα δρομολόγια,
εσύ δεν μπήκες ποτέ σου σε κανένα.
Πέφτω απάνω σου σαν την βροχή
μ’ αγγίζω μόνο μια ομπρέλα
και συ από κάτω μοναχή,
ένα παράθυρο στην τρέλα.
Έλα;
|
Pu na ‘vro sóma, gia na s’ angikso,
ólo kalódia ke sigkollísis,
se pia pansélino na se filíso
vrachikiklómata tha me dialísis.
Sta ónira su krifá m’ anazitás,
ómos to chárama ke páli tha me dósis,
sto diafimistikó chamogelás
se ména pu se lígo tha skotósis.
Péfto apáno su san tin vrochí
m’ angizo móno mia obréla
ke si apó káto monachí,
éna paráthiro stin tréla.
Έla;
Ime éna tréno m’ ádia vagónia,
pu pái ki érchete móno gia séna
ki apó ta tósa ta tósa dromológia,
esí den bíkes poté su se kanéna.
Péfto apáno su san tin vrochí
m’ angizo móno mia obréla
ke si apó káto monachí,
éna paráthiro stin tréla.
Έla;
|