Φύγαν τα παιδιά
έχετε γεια, θάλασσα πλατιά
βάθυνε το κύμα
μάνα η Παναγιά
σβήνει στο τζάκι η φωτιά
Φρύγανο μου κάψαν την καρδιά
φύγαν τα παιδιά
πήρανε το δρόμο πικρό πρωί
δρόμο μαύρο κι όπου βγει
Παίζανε στα ζάρια τη ζωή
είκοσι χρονώ
περιμένω να ‘ρθεί που είν’ η αυγή
δάκρυ και παράπονο
Γέλιο και τραγούδι
ένας καημός λάδι στην πληγή
Στέγνωσε στα χείλια ο γυρισμός
Μάκρυνε η νύχτα πολύ
Στήσανε στο τοίχο τ’ όνειρο
είκοσι χρονώ
Ρίξανε φαρμάκι στο νερό
πίσω να ‘ρθω δεν μπορώ
Στήσανε στο τοίχο τ’ όνειρο
είκοσι χρονώ
Ρίξανε φαρμάκι στο νερό
πίσω να ‘ ρθω δεν μπορώ
|
Fígan ta pediá
échete gia, thálassa platiá
váthine to kíma
mána i Panagiá
svíni sto tzáki i fotiá
Frígano mu kápsan tin kardiá
fígan ta pediá
pírane to drómo pikró pri
drómo mavro ki ópu vgi
Pezane sta zária ti zoí
ikosi chronó
periméno na ‘rthi pu in’ i avgí
dákri ke parápono
Gelio ke tragudi
énas kaimós ládi stin pligí
Stégnose sta chilia o girismós
Mákrine i níchta polí
Stísane sto ticho t’ óniro
ikosi chronó
Ríksane farmáki sto neró
píso na ‘rtho den boró
Stísane sto ticho t’ óniro
ikosi chronó
Ríksane farmáki sto neró
píso na ‘ rtho den boró
|