|
Του λιμανιού το καλντερίμι όσοι δε ζήσαν
να που δεν ξέρουν τι ‘ναι πόνος και καημός,
πως κλαίει ο άνθρωπος που τα όνειρά του τώρα σβήσαν,
πόσο πικρός του κόσμου ο κατατρεγμός.
Πνιχτές ανάσες και βρισιές,
βαμμένα χείλια παγωμένα στις γωνιές.
Κι είναι θάνατος αργός
του πεζοδρόμιου ο νόμος ο σκληρός.
Πληρωμένες αγκαλιές
ιστορίες τραγικές
γράφονται μες στις κρύες φτωχογειτονιές.
Το τραγούδι σπαραγμός
η ζωή κατατρεγμός,
το καλντερίμι ένας ατέλειωτος καημός.
Του λιμανιού το καλντερίμι όσοι δε ζήσαν,
να που δεν ξέρουν τι ‘ναι πόνος και καημός.
Πως κλαίει ο άνθρωπος που τα όνειρά του τώρα σβήσαν,
πόσο πικρός του κόσμου ο κατατρεγμός.
Σβήσαν τα φώτα στα στενά
του λιμανιού τα καλντερίμια σκοτεινά
και σταμάτησε η ζωή
το ψέμα το φτασιδωμένο της να ζει.
Πίκρα, δάκρυ, στεναγμός
ξεχαστήκαν κι ο καημός
έγινε όνειρο γαλάζιος ουρανός
και τα πρόσωπα χλωμά,
κουρασμένα τα κορμιά
μέσα στον ύπνο ψάχνουν να βρουν λησμονιά.
|
Tu limaniu to kalnterími ósi de zísan
na pu den ksérun ti ‘ne pónos ke kaimós,
pos klei o ánthropos pu ta ónirá tu tóra svísan,
póso pikrós tu kósmu o katatregmós.
Pnichtés anáses ke vrisiés,
vamména chilia pagoména stis goniés.
Ki ine thánatos argós
tu pezodrómiu o nómos o sklirós.
Pliroménes agkaliés
istoríes tragikés
gráfonte mes stis kríes ftochogitoniés.
To tragudi sparagmós
i zoí katatregmós,
to kalnterími énas atéliotos kaimós.
Tu limaniu to kalnterími ósi de zísan,
na pu den ksérun ti ‘ne pónos ke kaimós.
Pos klei o ánthropos pu ta ónirá tu tóra svísan,
póso pikrós tu kósmu o katatregmós.
Svísan ta fóta sta stená
tu limaniu ta kalnterímia skotiná
ke stamátise i zoí
to pséma to ftasidoméno tis na zi.
Píkra, dákri, stenagmós
ksechastíkan ki o kaimós
égine óniro galázios uranós
ke ta prósopa chlomá,
kurasména ta kormiá
mésa ston ípno psáchnun na vrun lismoniá.
|
