Στη βιασύνη της διαδρομής
κι οι δυο ξεχάσαμε τι θέλει μια καρδιά
Πέταξε μακριά η αγωνία του καινούριου
όπως πετάνε τα πουλιά
Ελευθέρωσε με απ’ αυτό το ψέμα
που `ναι τόσο κρύο κι έλα πάρε με αγκαλιά
Κράτησε με ακόμα λίγο
πριν να φύγεις, πριν να φύγω
κάνε αιώνια τη στιγμή
τέτοια αγάπη δεν τελειώνει
Και στο πρόσωπό μου θα φορέσω
το χαμόγελο για λίγο τυπικά
την ασπρόμαυρη ζωή μου θα την κλείσω
σε κορνίζα, σαν φωτογραφία παλιά
Έγινε αυτή η περιπέτεια αγώνας δρόμου
κάποιος πρέπει να νικήσει τελικά
|
Sti viasíni tis diadromís
ki i dio ksechásame ti théli mia kardiá
Pétakse makriá i agonía tu kenuriu
ópos petáne ta puliá
Elefthérose me ap’ aftó to pséma
pu `ne tóso krío ki éla páre me agkaliá
Krátise me akóma lígo
prin na fígis, prin na fígo
káne eónia ti stigmí
tétia agápi den telióni
Ke sto prósopó mu tha foréso
to chamógelo gia lígo tipiká
tin asprómavri zoí mu tha tin kliso
se korníza, san fotografía paliá
Έgine aftí i peripétia agónas drómu
kápios prépi na nikísi teliká
|