|
Έχω πάψει να πιστεύω πια
το ποίημα της αγάπης
το ποίημα της παρηγοριάς
της πιο γλυκιάς απάτης
Τώρα μοιάζει όνειρο
που το ’σβησε η μέρα
κι είναι η μέρα σκοτεινή
και πώς να δεις πιο πέρα
Μα κι αν εγώ έχω χαθεί
μη με ξεχνάς ποτέ εσύ
Δώσ’ μου μια νέα αρχή
μες στην καμένη γη
Μες στην καμένη γη
μη με ξεχνάς εσύ
Έχω πάψει να πιστεύω πια
τα ίδια παραμύθια
που κάποτε ορκίστηκα
πως λένε την αλήθεια
Τώρα δε βρίσκω τίποτα
και τίποτα δε χάνω
κι από τούτη τη ζωή
αξίζω παραπάνω
Μα κι αν εγώ έχω χαθεί
μη με ξεχνάς ποτέ εσύ
Έχω πάψει να φοβάμαι πια
τον αυστηρό σου νόμο
μου είχε κόψει τα φτερά
μου έκλεινε το δρόμο
Τώρα πάω πια παντού
μα πουθενά δε φτάνω
κι όσο χρωστάω πιο πολλά
ξοδεύω παραπάνω
Μα κι αν εγώ έχω χαθεί
μη με ξεχνάς ποτέ εσύ
|
Έcho pápsi na pistevo pia
to piima tis agápis
to piima tis parigoriás
tis pio glikiás apátis
Tóra miázi óniro
pu to ’svise i méra
ki ine i méra skotiní
ke pós na dis pio péra
Ma ki an egó écho chathi
mi me ksechnás poté esí
Dós’ mu mia néa archí
mes stin kaméni gi
Mes stin kaméni gi
mi me ksechnás esí
Έcho pápsi na pistevo pia
ta ídia paramíthia
pu kápote orkístika
pos léne tin alíthia
Tóra de vrísko típota
ke típota de cháno
ki apó tuti ti zoí
aksízo parapáno
Ma ki an egó écho chathi
mi me ksechnás poté esí
Έcho pápsi na fováme pia
ton afstiró su nómo
mu iche kópsi ta fterá
mu ékline to drómo
Tóra páo pia pantu
ma puthená de ftáno
ki óso chrostáo pio pollá
ksodevo parapáno
Ma ki an egó écho chathi
mi me ksechnás poté esí
|
