|
Όλα τ’ αρνιέμαι μα απ’ αυτά κρατιέμαι
όπως τα μάτια σου υγρά τη νύχτα
σκαρφαλωμένα σε μια γυρισμένη πλάτη
καραδοκούν, μαντεύουν, ξεψυχάνε
κάτι ανοίγει ξαφνικά μες στο μυαλό μου
και στρίβω στη γωνιά με βήμα μεθυσμένο
μη μ’ αρνηθείς, σκοπός γι’ αυτή την εκδρομή
είναι το τέλος μου κι όχι μια αρχή.
Όλα τ’ αρνιέμαι μα απ’ αυτά κρατιέμαι
όπως τα μάτια σου υγρά τη νύχτα.
|
Όla t’ arniéme ma ap’ aftá kratiéme
ópos ta mátia su igrá ti níchta
skarfaloména se mia girisméni pláti
karadokun, mantevun, ksepsicháne
káti anigi ksafniká mes sto mialó mu
ke strívo sti goniá me víma methisméno
mi m’ arnithis, skopós gi’ aftí tin ekdromí
ine to télos mu ki óchi mia archí.
Όla t’ arniéme ma ap’ aftá kratiéme
ópos ta mátia su igrá ti níchta.
|
