|
Φίλε μη φεύγεις με τη νύχτα
που μοσχοβόλησε τη γη
κάτσε να στρώσω το τραπέζι
κάτσε να φέρω και κρασί…
Κάθε που πέφτει το σκοτάδι
με καταπίνει η πίκρα του ουρανού
φωνές να φύγω με καλούνε,
να φύγω, να φύγω, να φύγω,
το κρύο μπαίνει από παντού…
Κάποιος οργανοπαίχτης παίζει,
κάτι θυμίζει ο σκοπός
να σου γεμίσω το ποτήρι,
θες να σου ανάψω και το φως;
Κάθε που πέφτει το σκοτάδι
με καταπίνει η πίκρα του ουρανού
φωνές να φύγω με καλούνε,
να φύγω, να φύγω, να φύγω,
το κρύο μπαίνει από παντού…
Φίλε μη φεύγεις, φίλε…
|
Fíle mi fevgis me ti níchta
pu moschovólise ti gi
kátse na stróso to trapézi
kátse na féro ke krasí…
Káthe pu péfti to skotádi
me katapíni i píkra tu uranu
fonés na fígo me kalune,
na fígo, na fígo, na fígo,
to krío beni apó pantu…
Kápios organopechtis pezi,
káti thimízi o skopós
na su gemíso to potíri,
thes na su anápso ke to fos;
Káthe pu péfti to skotádi
me katapíni i píkra tu uranu
fonés na fígo me kalune,
na fígo, na fígo, na fígo,
to krío beni apó pantu…
Fíle mi fevgis, fíle…
|
