|
Στάσου, που πας
σου είχα πει μέσα στη νύχτα
και πως πετάς
για ένα πείσμα μια ολόκληρη ζωή
Εσύ ήσουν το εγώ
εγώ ήμουν το εμείς
με τέτοιο εγωισμό
δεν έμεινε κανείς
Το κάψαμε το όνειρο
η στάχτη έχει μείνει
γαλήνη ήθελα εγώ
κι εσύ ήσουνα μπουρίνι
Το κάψαμε το όνειρο
η στάχτη έχει μείνει
το σπίρτο ήσουνα εσύ
και πάρε την ευθύνη
Τώρα, μου λες
πως δεν μπορείς χωρίς εμένα
υπερβολές
θέλεις το δώρο σου, μιας κι ήρθαν οι γιορτές
Σταμάτα πια να κλαις
τέλειωσαν οι γιορτές
δεν έχω αντοχές
γι άλλες ενοχές
Το κάψαμε το όνειρο
η στάχτη έχει μείνει
γαλήνη ήθελα εγώ
κι εσύ ήσουνα μπουρίνι
Το κάψαμε το όνειρο
η στάχτη έχει μείνει
το σπίρτο ήσουνα εσύ
και πάρε την ευθύνη
|
Stásu, pu pas
su icha pi mésa sti níchta
ke pos petás
gia éna pisma mia olókliri zoí
Esí ísun to egó
egó ímun to emis
me tétio egismó
den émine kanis
To kápsame to óniro
i stáchti échi mini
galíni íthela egó
ki esí ísuna buríni
To kápsame to óniro
i stáchti échi mini
to spírto ísuna esí
ke páre tin efthíni
Tóra, mu les
pos den boris chorís eména
ipervolés
thélis to dóro su, mias ki írthan i giortés
Stamáta pia na kles
téliosan i giortés
den écho antochés
gi álles enochés
To kápsame to óniro
i stáchti échi mini
galíni íthela egó
ki esí ísuna buríni
To kápsame to óniro
i stáchti échi mini
to spírto ísuna esí
ke páre tin efthíni
|
