Να ’χε χρώμα η μοναξιά
στο χαρτί να ζωγραφίσω
να την κάνω θαλασσιά
και αγέρα πελαγίσιο
Να της βάλω και πανιά
για ταξίδι τελευταίο
λιμανάκι στο Αιγαίο
η δική σου αγκαλιά
Πιο καλή η μοναξιά
από σένα που δε φτάνω
μια σε βρίσκω μια σε χάνω
πιο καλή η μοναξιά
Να ’ταν πέτρα η μοναξιά
σκαλοπάτι να τ’ ανέβεις
να χαθείς στη λησμονιά
για να μη σε δω που φεύγεις
Και να γίνεσαι καπνός
σαν τσιγάρο που τελειώνει
τώρα πια θα είσαι μόνη
και θα είμαι μοναχός
|
Na ’che chróma i monaksiá
sto chartí na zografíso
na tin káno thalassiá
ke agéra pelagisio
Na tis válo ke paniá
gia taksídi telefteo
limanáki sto Egeo
i dikí su agkaliá
Pio kalí i monaksiá
apó séna pu de ftáno
mia se vrísko mia se cháno
pio kalí i monaksiá
Na ’tan pétra i monaksiá
skalopáti na t’ anévis
na chathis sti lismoniá
gia na mi se do pu fevgis
Ke na ginese kapnós
san tsigáro pu telióni
tóra pia tha ise móni
ke tha ime monachós
|