|
Σ’ ένα πεντάγραμμο παλιό, κρύβεται όλη μου η ζωή
όλα τα λάθη μου επί γης, μένα ποτό ως το πρωί
τα ρίχνω μέσα στα βαθιά και η μουσική τα συγχωρεί
Σ’ ένα μικρόφωνο ανοιχτό, ζούνε όλα αυτά μου δε θα πω
Τα μήπως, το θολά γιατί, τα όχι και τα σ’ αγαπώ
μα μόλις μπαίνει η μουσική γίνεται κάτι μαγικό
Τα φώτα ανάβουν στην σκηνή σαν να ναι η πρώτη μας φορά
Η μουσική πάντα χωρά τα όνειρα μας τα κρυμμένα
Τα φώτα ανάβουν στην σκηνή, το χτες μας, γίνεται παρόν
Και τα ρεφρέν των τραγουδιών απόψε τα ‘χω χαρισμένα
Σ’ εσένα… Σ’ εσένα…
Χρόνια κυλήσαν σαν νερό με τις κιθάρες συντροφιά
Με του Λοΐζου τη φωτιά, γίναμε όλοι μια αγκαλιά
Κρυμμένοι σαν μικρά παιδιά. στην μουσικής την ζεστασιά
Χρόνια κυλήσαν σαν νερό, σε συναυλίες μακρινές
σε χάρτες βρέθηκα πολλούς με τις πυξίδες μου αδειανές
μα είχα λόγια να σου πω και νότες τόσο αληθινές
|
S’ éna pentágrammo palió, krívete óli mu i zoí
óla ta láthi mu epí gis, ména potó os to pri
ta ríchno mésa sta vathiá ke i musikí ta sigchori
S’ éna mikrófono anichtó, zune óla aftá mu de tha po
Ta mípos, to tholá giatí, ta óchi ke ta s’ agapó
ma mólis beni i musikí ginete káti magikó
Ta fóta anávun stin skiní san na ne i próti mas forá
I musikí pánta chorá ta ónira mas ta krimména
Ta fóta anávun stin skiní, to chtes mas, ginete parón
Ke ta refrén ton tragudión apópse ta ‘cho charisména
S’ eséna… S’ eséna…
Chrónia kilísan san neró me tis kitháres sintrofiá
Me tu Loΐzu ti fotiá, giname óli mia agkaliá
Krimméni san mikrá pediá. stin musikís tin zestasiá
Chrónia kilísan san neró, se sinavlíes makrinés
se chártes vréthika pollus me tis piksídes mu adianés
ma icha lógia na su po ke nótes tóso alithinés
|
