|
Ό,τι κι αν κάνω δεν μπορώ να σ’ αρνηθώ,
είσαι το σκίρτημα, το πρώτο καρδιοχτύπι.
Έχω πολλά, μα τι να πρωτοθυμηθώ;
Είσ’ ένας έρωτας που δε μ’ εγκαταλείπει.
Εδώ γεννήθηκε ο έρωτας θεός
και σαν παιδάκι παίζει ακόμα στην αλάνα.
Κι όσο κι αν θέλει να σ’ αλλάξει ο καιρός,
θα ‘σαι για μένα η μεγάλη φτωχομάνα.
Γιατί το πιο όμορφο κομμάτι της ζωής μου
σου ανήκει,
Θεσσαλονίκη μου, γλυκιά Θεσσαλονίκη.
Μπορεί να βρίσκομαι μακριά σου δυστυχώς
μα τα στενά σου τα περπάτησα ξενύχτης,
εκεί που μοιάζει η αγάπη ουρανός
κι άγιος ντύνεται ο έρωτας αλήτης.
Μα όταν έρχομαι το μέσα μου το φως
ανάβει ξάφνου σαν παράσταση π’ αρχίζει,
ξαναθυμάμαι όσα έζησα μικρός
και η καρδιά μου σαν πουλάκι φτερουγίζει.
|
Ό,ti ki an káno den boró na s’ arnithó,
ise to skírtima, to próto kardiochtípi.
Έcho pollá, ma ti na protothimithó;
Is’ énas érotas pu de m’ egkatalipi.
Edó genníthike o érotas theós
ke san pedáki pezi akóma stin alána.
Ki óso ki an théli na s’ alláksi o kerós,
tha ‘se gia ména i megáli ftochomána.
Giatí to pio ómorfo kommáti tis zoís mu
su aníki,
Thessaloníki mu, glikiá Thessaloníki.
Bori na vrískome makriá su distichós
ma ta stená su ta perpátisa kseníchtis,
eki pu miázi i agápi uranós
ki ágios ntínete o érotas alítis.
Ma ótan érchome to mésa mu to fos
anávi ksáfnu san parástasi p’ archízi,
ksanathimáme ósa ézisa mikrós
ke i kardiá mu san puláki fterugizi.
|
