Οι άνθρωποι που πάγωσαν
δεν το ‘μαθαν ακόμα
λες και γλυκά ονειρεύονται
και έπεσαν σε κώμα
Μα απόψε μες στον ύπνο μου
χωρίς καμιά αιτία
ξύπνησα και σε φίλησα
σε μια φωτογραφία
Το κρύο και η μοναξιά
μια συνήθεια είναι
θα πέθαινα όταν έφυγες
μα εδώ ακόμα είμαι
Οι άνθρωποι που πάγωσαν
δεν το ‘μαθαν ακόμα
έφτιαξε ο χρόνος κάλυμμα
στο διάφανο τους σώμα
Στη ραγισμένη μου καρδιά
να στάξει λίγη κόλλα
το πόσο αντέχεις μην ζητάς
γιατί τ’ αντέχεις όλα
Το κρύο και η μοναξιά
μια συνήθεια είναι
θα πέθαινα όταν έφυγες
μα εδώ ακόμα είμαι.
Το κρύο και η μοναξιά
μια συνήθεια είναι
αρρώστησα όταν έφυγες
μα εδώ ακόμα είμαι
|
I ánthropi pu págosan
den to ‘mathan akóma
les ke gliká onirevonte
ke épesan se kóma
Ma apópse mes ston ípno mu
chorís kamiá etía
ksípnisa ke se fílisa
se mia fotografía
To krío ke i monaksiá
mia siníthia ine
tha péthena ótan éfiges
ma edó akóma ime
I ánthropi pu págosan
den to ‘mathan akóma
éftiakse o chrónos kálimma
sto diáfano tus sóma
Sti ragisméni mu kardiá
na stáksi lígi kólla
to póso antéchis min zitás
giatí t’ antéchis óla
To krío ke i monaksiá
mia siníthia ine
tha péthena ótan éfiges
ma edó akóma ime.
To krío ke i monaksiá
mia siníthia ine
arróstisa ótan éfiges
ma edó akóma ime
|