Εσύ με μάτια καρφωμένα στο κενό
σαν να περίμενες μια λέξη για να μείνεις
κι εγώ τη δύναμη δεν βρήκα να σου πω
γύρισε πίσω αγαπημένη μη μ’ αφήνεις
Τώρα είναι αργά σ’ άλλο δρόμο βρεθήκαμε
τώρα είναι αργά να χαθούμε βιαστήκαμε
τώρα είναι αργά η αγάπη που ζήσαμε
ήταν μια φωτιά μες την παγωνιά
που εμείς τη σβήσαμε
Ένα μονάχα βήμα θα ήταν αρκετό
είχες ακόμα τον καιρό να με κρατήσεις
κι όμως αρνήθηκες στα μάτια να με δεις
και να μου πεις χωρίς εμένα πως θα ζήσεις
Τώρα είναι αργά σ’ άλλο δρόμο βρεθήκαμε
τώρα είναι αργά να χαθούμε βιαστήκαμε
τώρα είναι αργά η αγάπη που ζήσαμε
ήταν μια φωτιά μες την παγωνιά
που εμείς τη σβήσαμε
|
Esí me mátia karfoména sto kenó
san na perímenes mia léksi gia na minis
ki egó ti dínami den vríka na su po
girise píso agapiméni mi m’ afínis
Tóra ine argá s’ állo drómo vrethíkame
tóra ine argá na chathume viastíkame
tóra ine argá i agápi pu zísame
ítan mia fotiá mes tin pagoniá
pu emis ti svísame
Έna monácha víma tha ítan arketó
iches akóma ton keró na me kratísis
ki ómos arníthikes sta mátia na me dis
ke na mu pis chorís eména pos tha zísis
Tóra ine argá s’ állo drómo vrethíkame
tóra ine argá na chathume viastíkame
tóra ine argá i agápi pu zísame
ítan mia fotiá mes tin pagoniá
pu emis ti svísame
|