|
Μη με ρωτάς καρδούλα μου, να σου πω της ζωής μας τα’ανείπωτα
είν’ ο δικός μας έρωτας μια φωτιά που δε σβήνει με τίποτα
Λόγια πικρά μας πόνεσαν κι όχι μονάχα μια φορά,
χίλια καρφιά μας κάρφωσαν ανθρώπων χέρια στη καρδιά
Κόσμος είναι και άνθρωποι όσοι μας πολεμάνε,
με καημούς και με βάσανα και μισούν κι αγαπάνε
Κι αν μας κλείνουν τη πόρτα τους μη λυγίζεις, προχώρα
βρες καρδιά και συγχώρα τους, αγαπιώμαστε τώρα
Μη με κοιτάς καρδούλα μου με τα μάτια γεμάτα παράπονο
να μας φυλά καρδούλα μου απ’ το ψεύτη ο Θεός κι απ’ τον άπονο
Ρίχνουν φωτιά στον δρόμο μας για να μας κάψουν τη χαρά
και κεραυνούς στο ώμο μας να μας τσακίσουν τα φτερά
|
Mi me rotás kardula mu, na su po tis zoís mas ta’anipota
in’ o dikós mas érotas mia fotiá pu de svíni me típota
Lógia pikrá mas pónesan ki óchi monácha mia forá,
chília karfiá mas kárfosan anthrópon chéria sti kardiá
Kósmos ine ke ánthropi ósi mas polemáne,
me kaimus ke me vásana ke misun ki agapáne
Ki an mas klinun ti pórta tus mi ligizis, prochóra
vres kardiá ke sigchóra tus, agapiómaste tóra
Mi me kitás kardula mu me ta mátia gemáta parápono
na mas filá kardula mu ap’ to psefti o Theós ki ap’ ton ápono
Ríchnun fotiá ston drómo mas gia na mas kápsun ti chará
ke keravnus sto ómo mas na mas tsakísun ta fterá
|
