|
Ωραία φίλε, ήταν ωραία
όπως τα λέγαμε και όπως
μες στο κρασί και την παρέα
γύριζεν ο καιρός κι ο τόπος.
Κι ακόμα ωραία ήταν ως στάζαν
χρυσά τα λόγια της κοντά της,
τα μάτια της ως μας κοιτάζαν
ως μας μεθούσε η ομορφιά της.
Ωραία ναι…Μα εγώ φαρμάκι
έπινα, πέφτοντας εντός μου,
αυτή που σαν χελιδονάκι
ξεφτούριζε απ’ το φως του κόσμου.
|
Orea fíle, ítan orea
ópos ta légame ke ópos
mes sto krasí ke tin paréa
girizen o kerós ki o tópos.
Ki akóma orea ítan os stázan
chrisá ta lógia tis kontá tis,
ta mátia tis os mas kitázan
os mas methuse i omorfiá tis.
Orea ne…Ma egó farmáki
épina, péftontas entós mu,
aftí pu san chelidonáki
ksefturize ap’ to fos tu kósmu.
|
