|
Το βουνό έχει μυστικά, σαν μαγνήτης με τραβά
θρύλοι μιλάνε για φαντάσματα
μύθοι λεν για ξωτικά.
Ελπίδα έχω, το φόβο διώχνω, στα βουνά ριζώνω
αγάπη μου στις ρεματιές θα κλείσουμε πληγές
και το θείο έρωτα ζούμε σε σπηλιές
Αυγερινέ μου κατάματα σε κοιτώ χαράματα.
Ο δρόμος θέλει πάτημα, διαβάτη ονειροπόλο
το ψάξιμο έχει ηδονές, τον πόνο συνοδοιπόρο.
Το βουνό που μ’ αγαπά μου δίνει φτερά
με την αγάπη μου φιλιά στη διπλοσκοπιά.
Κρατά τους λύκους μακριά της αγάπης η φωτιά
στέλνει στ’ άστρο του Βοριά λάμιες και ξωτικά.
Γεια σας Θερμοπύλες μου, πληγή στο είναι μου
και σε σένα Ιθάκη μάγισσα που δε σ` αντάμωσα.
Ένα βράδυ, φάντασμα, γέρος με άσπρα μαλλιά,
ήρθε αυτός σαν δάσκαλος κάθισε και στη φωτιά…
Φωτιά έγινε ο δάσκαλος, χάθηκε έτσι ξαφνικά,
αγέννητος κι απέθαντος στους αιώνες τριγυρνά…
Και μιλά με τα πουλιά κι ακουμπά,
στέκει κι άγρυπνος κοιτά
στην καρδιά που ξαγρυπνά,
στην καρδιά που ξενυχτά.
|
To vunó échi mistiká, san magnítis me travá
thríli miláne gia fantásmata
míthi len gia ksotiká.
Elpída écho, to fóvo dióchno, sta vuná rizóno
agápi mu stis rematiés tha klisume pligés
ke to thio érota zume se spiliés
Avgeriné mu katámata se kitó charámata.
O drómos théli pátima, diaváti oniropólo
to psáksimo échi idonés, ton póno sinodipóro.
To vunó pu m’ agapá mu díni fterá
me tin agápi mu filiá sti diploskopiá.
Kratá tus líkus makriá tis agápis i fotiá
stélni st’ ástro tu Ooriá lámies ke ksotiká.
Gia sas Thermopíles mu, pligí sto ine mu
ke se séna Itháki mágissa pu de s` antámosa.
Έna vrádi, fántasma, géros me áspra malliá,
írthe aftós san dáskalos káthise ke sti fotiá…
Fotiá égine o dáskalos, cháthike étsi ksafniká,
agénnitos ki apéthantos stus eónes trigirná…
Ke milá me ta puliá ki akubá,
stéki ki ágripnos kitá
stin kardiá pu ksagripná,
stin kardiá pu ksenichtá.
|
