Μπορεί να φταίει ο καιρός
Ήλιος που ήθελε να βρέξει
Και ο δικός μου εαυτός
Που μόνος δεν μπορεί ν’ αντέξει
Ο ουρανός κι η γη φωτιά
Μα εγώ δε γίνομαι ατσάλι
Ίσως να φταίω μόνο εγώ
Που σε ζητάω πίσω πάλι
Σπάσαν τα πατώματα
Που δεν τα περπάτησες
άλλαξαν τα χρώματα
Που δεν τα κοιτάζεις
Κάηκαν τα στρώματα
Που εσύ δεν ξάπλωσες
Κι έμεινε η αγάπη μας
Για να τη μοιράζεις
Μίλα της καρδιά μου
Μίλα της ψυχή μου
Μίλα της κορμί μου
Πρέπει να γυρίσει
Μίλα της καρδιά μου
Μίλα της ψυχή μου
Πρέπει να ‘ρθει πίσω
Κι ας με τυρρανήσει
Μπορεί να έφταιγες κι εσύ
Γι αυτό μονάχα που είχες δείξει
Ένα χαμόγελο γλυκό
Και δύο μάτια όλο θλίψη
Έγιναν όλα βιαστικά
Λες κι είχες χίλια μυστικά
Σαν να ‘σαι άγγελος στη γη
Που απ’την κόλαση έχεις βγει
|
Bori na ftei o kerós
Ήlios pu íthele na vréksi
Ke o dikós mu eaftós
Pu mónos den bori n’ antéksi
O uranós ki i gi fotiá
Ma egó de ginome atsáli
Ίsos na fteo móno egó
Pu se zitáo píso páli
Spásan ta patómata
Pu den ta perpátises
állaksan ta chrómata
Pu den ta kitázis
Káikan ta strómata
Pu esí den ksáploses
Ki émine i agápi mas
Gia na ti mirázis
Míla tis kardiá mu
Míla tis psichí mu
Míla tis kormí mu
Prépi na girísi
Míla tis kardiá mu
Míla tis psichí mu
Prépi na ‘rthi píso
Ki as me tirranísi
Bori na éfteges ki esí
Gi aftó monácha pu iches diksi
Έna chamógelo glikó
Ke dío mátia ólo thlípsi
Έginan óla viastiká
Les ki iches chília mistiká
San na ‘se ángelos sti gi
Pu ap’tin kólasi échis vgi
|