|
Κήπους κρεμαστούς ζητάς να βρεις,
πέλαγα βαθιά για να τα πιεις.
Τρέχεις σαν το φως, παντού σκορπάς
κι απ’ τα χέρια μου γλιστράς.
Ήλιους ψάχνεις κι άγνωστους Θεούς,
θαύματα σε ξένους ουρανούς.
Θέλεις τόσα κι όμως είσαι αυτή *
που ζητούσα μια ζωή.
Ποια φωνή τη νύχτα σε καλεί,
ποια φωνή σου κλέβει το φιλί;
Ποια φυγή σε κυνηγάει τρελά;
Μια αγάπη δεν τελειώνει έτσι απλά.
Δένω όρκους, λόγια και φιλιά,
όλα όσα ζούμε από παλιά
γίναν τα φεγγάρια μιας ζωής
να σου φέγγουν μη χαθείς
|
Kípus kremastus zitás na vris,
pélaga vathiá gia na ta piis.
Tréchis san to fos, pantu skorpás
ki ap’ ta chéria mu glistrás.
Ήlius psáchnis ki ágnostus Theus,
thafmata se ksénus uranus.
Thélis tósa ki ómos ise aftí *
pu zitusa mia zoí.
Pia foní ti níchta se kali,
pia foní su klévi to filí;
Pia figí se kinigái trelá;
Mia agápi den telióni étsi aplá.
Déno órkus, lógia ke filiá,
óla ósa zume apó paliá
ginan ta fengária mias zoís
na su féngun mi chathis
|
