|
Με αναστατώνεις, φωτιά μου βάζεις
και μετά σε πιάνουν οι δισταγμοί
Μ’ έβαλες στην πρίζα και με βγάζεις
την καλύτερη στιγμή.
Με αναστατώνεις, με ηλεκτρίζεις
βάζεις στο μυαλό μου τον πειρασμό
κι όλα με τη μία τα γκρεμίζεις
μες στον παραλογισμό.
Τι θες απ’ τη ζωή μου κάνε μια κίνηση
κέρασε την ψυχή σου μία δυνατή συγκίνηση.
Πόση αγάπη αντέχεις μεσ’ την καρδιά σου,
πόσο με θέλεις που φτάνουν τα όρια σου,
πόσο αντέχεις να μ’ έχεις στην αγκαλιά σου,
φύγε κι εξαφανίσου ή κάνε με δική σου
Με αναστατώνεις και το γυρίζεις
σε αναστολές και πανικούς
Πάνω μου το χέρι δεν αγγίζεις
την καρδιά μου δεν ακούς
|
Me anastatónis, fotiá mu vázis
ke metá se piánun i distagmi
M’ évales stin príza ke me vgázis
tin kalíteri stigmí.
Me anastatónis, me ilektrízis
vázis sto mialó mu ton pirasmó
ki óla me ti mía ta gkremízis
mes ston paralogismó.
Ti thes ap’ ti zoí mu káne mia kínisi
kérase tin psichí su mía dinatí sigkínisi.
Pósi agápi antéchis mes’ tin kardiá su,
póso me thélis pu ftánun ta ória su,
póso antéchis na m’ échis stin agkaliá su,
fíge ki eksafanísu í káne me dikí su
Me anastatónis ke to girízis
se anastolés ke panikus
Páno mu to chéri den angizis
tin kardiá mu den akus
|
