Σάββατο βράδυ, χαρά θεού
και η πόλη στα καλά της
γλεντάνε τα παιδιά της
και εγώ δεν έχω που τη κεφαλή να κλείνω
Προς το παρόν μένω εδώ
στων Αθηνών την πλάνη
Κι ίσως μια μέρα αξιωθώ
τόπο να βρω αληθινό
στου κόσμου τη μεμβράνη.
Σάπιο το μάνα εξ’ ουρανού
με γέλασε η θωριά τους
τα πρόστυχα προικιά τους
Στο φως του δειλινού τη θλίψη μου αφήνω
Προς το παρόν μένω εδώ
στων Αθηνών την πλάνη
Κι ίσως μια μέρα αξιωθώ
τόπο να βρω αληθινό
στου κόσμου τη μεμβράνη.
|
Sávvato vrádi, chará theu
ke i póli sta kalá tis
glentáne ta pediá tis
ke egó den écho pu ti kefalí na klino
Pros to parón méno edó
ston Athinón tin pláni
Ki ísos mia méra aksiothó
tópo na vro alithinó
stu kósmu ti memvráni.
Sápio to mána eks’ uranu
me gélase i thoriá tus
ta prósticha prikiá tus
Sto fos tu dilinu ti thlípsi mu afíno
Pros to parón méno edó
ston Athinón tin pláni
Ki ísos mia méra aksiothó
tópo na vro alithinó
stu kósmu ti memvráni.
|