|
Αχ πως περάσαν τα χρόνια,
κι είσαι εδώ σαν στιγμή
σαν ξεχασμένη κολόνια
σε κρατώ σαν ευχή
Δώσ’ μου πανί το φιλί σου,
να ταξιδέψω όπου πας
Μήπως κι έρθω μαζί σου
όταν σε κάνω να πονάς
Πως φτάσαμε εδώ, δεν το μπορώ
να σε προσέχω, ποτέ να μη σ’ έχω
πες μου πως φτάσαμε εδώ
Ρωτάς πως μείναμε μόνοι
σ’ έναν τέτοιο χορό
Ρωτάς πως κλείσανε οι δρόμοι,
να σου πω δεν μπορώ
Δώσ’ μου πανί το φιλί σου
να σε γυρέψω παντού
στης μοναξιάς τη γιορτή σου
μέσα στα βάθη του μυαλού
|
Ach pos perásan ta chrónia,
ki ise edó san stigmí
san ksechasméni kolónia
se krató san efchí
Dós’ mu paní to filí su,
na taksidépso ópu pas
Mípos ki értho mazí su
ótan se káno na ponás
Pos ftásame edó, den to boró
na se prosécho, poté na mi s’ écho
pes mu pos ftásame edó
Rotás pos miname móni
s’ énan tétio choró
Rotás pos klisane i drómi,
na su po den boró
Dós’ mu paní to filí su
na se girépso pantu
stis monaksiás ti giortí su
mésa sta váthi tu mialu
|
