|
Σαν νυχτερινό αγέρι
τα βραδάκια του Δεκέμβρη
τα μεγάλα και θλιμμένα,
έρχεσαι και με παγώνεις
το μυαλό μου αναστατώνεις
με τραγούδια λυπημένα
Άσε με να ζω μονάχος
μες στη θάλασσα σαν βράχος,
που το κύμα τον χτυπάει.
Η δική σου η αγάπη
είναι πίκρα κι αυταπάτη,
που με καίει και με πονάει!
Είναι δύσκολες οι ώρες
μέσα στων ματιών τις μπόρες
και τις άσκοπες στιγμές μας,
Τα ζεστά μας καλοκαίρια
τώρα γίνανε μαχαίρια
που γυρίζουν απ’ το χτες μας
|
San nichterinó agéri
ta vradákia tu Dekémvri
ta megála ke thlimména,
érchese ke me pagónis
to mialó mu anastatónis
me tragudia lipiména
Άse me na zo monáchos
mes sti thálassa san vráchos,
pu to kíma ton chtipái.
I dikí su i agápi
ine píkra ki aftapáti,
pu me kei ke me ponái!
Ine dískoles i óres
mésa ston matión tis bóres
ke tis áskopes stigmés mas,
Ta zestá mas kalokeria
tóra ginane macheria
pu girízun ap’ to chtes mas
|
