|
Όταν βλέπεις κάποιον μόνο
να ‘χει συντροφιά τον πόνο
μην τον σταματάς,
ίσως να ‘χασε μι’ αγάπη
να ‘φυγε μακριά κι εχάθη
να τον συμπονάς.
Έλα πια στην αγκαλιά μου
μακρινέ και άγνωστε,
είμαστε γνωστοί από πάντα,
θα το νιώσεις άλλωστε.
Όταν βλέπεις κάποιον μόνο
να δολοφονεί το χρόνο
στάσου στη γωνιά,
ίσως να ‘χει βρει το δρόμο
να ‘δε στην φθορά τον κόσμο
και γι’ αυτό πονά.
Έλα πια στην αγκαλιά μου
μακρινέ και άγνωστε,
είμαστε γνωστοί από πάντα,
θα το νιώσεις άλλωστε.
Όταν βλέπεις κάποιον μόνο
μπορεί να ‘χει εχθρό τον πόνο
να γελά βαθιά,
μέσα στης ζωής το βύθος
οι μονάχοι είναι πλήθος
μέτρα τους σωστά.
Έλα πια στην αγκαλιά μου
μακρινέ και άγνωστε,
είμαστε γνωστοί από πάντα,
θα το νιώσεις άλλωστε.
|
Όtan vlépis kápion móno
na ‘chi sintrofiá ton póno
min ton stamatás,
ísos na ‘chase mi’ agápi
na ‘fige makriá ki echáthi
na ton sibonás.
Έla pia stin agkaliá mu
makriné ke ágnoste,
imaste gnosti apó pánta,
tha to niósis álloste.
Όtan vlépis kápion móno
na dolofoni to chróno
stásu sti goniá,
ísos na ‘chi vri to drómo
na ‘de stin fthorá ton kósmo
ke gi’ aftó poná.
Έla pia stin agkaliá mu
makriné ke ágnoste,
imaste gnosti apó pánta,
tha to niósis álloste.
Όtan vlépis kápion móno
bori na ‘chi echthró ton póno
na gelá vathiá,
mésa stis zoís to víthos
i monáchi ine plíthos
métra tus sostá.
Έla pia stin agkaliá mu
makriné ke ágnoste,
imaste gnosti apó pánta,
tha to niósis álloste.
|
