|
Πάλι τα ίδια θα μου πεις
δεν έχεις χρόνο να με δεις
σ’ ένα δωμάτιο φτηνό
θα μου θυμίσεις ότι ζω
μονάχα για να σ’ αγαπώ.
Όταν με παίρνεις αγκαλιά
σβήνει η καρδιά μου τα παλιά
στις υποσχέσεις σου μεθώ
κι όσα μου έκανες ξεχνώ
γιατί ακόμα σ’ αγαπώ.
Αδυναμία μου, πάλι μ’ έκανες να φύγω
απ’ τον καημό σου είχα πει πως θα ξεφύγω,
αδυναμία μου, στο μυαλό μου τριγυρίζει,
μια επιθυμία, που κοντά σου με γυρίζει,
αδυναμία μου μεγάλη, αδυναμία μου μεγάλη.
Τη μεγαλύτερη στιγμή
κάνεις Θεό τη λογική
σαν προδοσία με φιλάς
το ρολογάκι σου κοιτάς
και ένα αντίο μου πετάς.
Πίνω στα λόγια σου φωτιά
κι έχω τον πόνο συντροφιά
όνειρο είσαι κι ουρανός
έρωτας, άνεμος, Θεός,
κρυφός μου αναστεναγμός.
Αδυναμία μου, πάλι μ’ έκανες να φύγω
απ’ τον καημό σου είχα πει πως θα ξεφύγω,
αδυναμία μου, στο μυαλό μου τριγυρίζει,
μια επιθυμία, που κοντά σου με γυρίζει,
αδυναμία μου μεγάλη, αδυναμία μου μεγάλη,
αδυναμία μου μεγάλη, αδυναμία μου μεγάλη.
|
Páli ta ídia tha mu pis
den échis chróno na me dis
s’ éna domátio ftinó
tha mu thimísis óti zo
monácha gia na s’ agapó.
Όtan me pernis agkaliá
svíni i kardiá mu ta paliá
stis iposchésis su methó
ki ósa mu ékanes ksechnó
giatí akóma s’ agapó.
Adinamía mu, páli m’ ékanes na fígo
ap’ ton kaimó su icha pi pos tha ksefígo,
adinamía mu, sto mialó mu trigirízi,
mia epithimía, pu kontá su me girízi,
adinamía mu megáli, adinamía mu megáli.
Ti megalíteri stigmí
kánis Theó ti logikí
san prodosía me filás
to rologáki su kitás
ke éna antío mu petás.
Píno sta lógia su fotiá
ki écho ton póno sintrofiá
óniro ise ki uranós
érotas, ánemos, Theós,
krifós mu anastenagmós.
Adinamía mu, páli m’ ékanes na fígo
ap’ ton kaimó su icha pi pos tha ksefígo,
adinamía mu, sto mialó mu trigirízi,
mia epithimía, pu kontá su me girízi,
adinamía mu megáli, adinamía mu megáli,
adinamía mu megáli, adinamía mu megáli.
|
