Στα δύσκολα χρόνια, αυτή την εποχή,
με δάκρυ ποτίζουμε τούτη τη γη,
ο πόνος μας δέρνει σε κάθε στιγμή,
η χαρά είναι λίγη, η πίκρα πολλή.
Αδέλφια, δώστε, δώστε τα χέρια,
αγάπη σκορπίστε στη γη,
να ζούμε ζεστά καλοκαίρια,
δεν είν’ η ζωή παντοτινή.
Για όλους υπάρχει μια μύγα στη γη,
μια θέση στον ήλιο, μια ελπίδα μικρή,
με λίγη αγάπη και λίγη στοργή
θα κλείσει η πληγή μας που αιμορραγεί.
Αδέλφια, δώστε, δώστε τα χέρια,
αγάπη σκορπίστε στη γη,
να ζούμε ζεστά καλοκαίρια,
δεν είν’ η ζωή παντοτινή.
|
Sta dískola chrónia, aftí tin epochí,
me dákri potízume tuti ti gi,
o pónos mas dérni se káthe stigmí,
i chará ine lígi, i píkra pollí.
Adélfia, dóste, dóste ta chéria,
agápi skorpíste sti gi,
na zume zestá kalokeria,
den in’ i zoí pantotiní.
Gia ólus ipárchi mia míga sti gi,
mia thési ston ílio, mia elpída mikrí,
me lígi agápi ke lígi storgí
tha klisi i pligí mas pu emorragi.
Adélfia, dóste, dóste ta chéria,
agápi skorpíste sti gi,
na zume zestá kalokeria,
den in’ i zoí pantotiní.
|