|
Τι κρίμα που τον πόλεμο τον χάσαμε
μαζί κι ας αγαπιόμασταν, ξεχάσαμε
Τι κρίμα που δεν είδαμε σαν ξένοι
πως ό,τι μας χωρίζει αυτό μας δένει
Και παίζεται η ζωή στα περιθώρια
ευθεία η γραμμή κι εγώ στα όρια
Τα όρια που έβαλες να πιάσω
κι εγώ στο τέλος θα τα ξεπεράσω
Μα κοίτα με δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος
κλειδώνω δεν ανοίγω σε κανέναν
και γίνομαι απλά ο άλλος άνθρωπος
κι ας σκότωσα εμένα κι όχι εσένα
Τα ρούχα η κάθε σκέψη όλα τα πέταξε
το πάτωμα καθρέφτης που δεν έσπασε
κοιτάω το πρόσωπό μου και σε βλέπω
ανοίγω και το τελευταίο πακέτο
Ανάβω ένα τσιγάρο κι ας μη κάπνιζα
και έτσι νιώθω πως επαναστάτησα
στα χρόνια που σε είχα εδώ κοντά μου
θηλιά που’χα περάσει στην καρδιά μου
|
Ti kríma pu ton pólemo ton chásame
mazí ki as agapiómastan, ksechásame
Ti kríma pu den idame san kséni
pos ó,ti mas chorízi aftó mas déni
Ke pezete i zoí sta perithória
efthia i grammí ki egó sta ória
Ta ória pu évales na piáso
ki egó sto télos tha ta kseperáso
Ma kita me den ime o ídios ánthropos
klidóno den anigo se kanénan
ke ginome aplá o állos ánthropos
ki as skótosa eména ki óchi eséna
Ta rucha i káthe sképsi óla ta pétakse
to pátoma kathréftis pu den éspase
kitáo to prósopó mu ke se vlépo
anigo ke to telefteo pakéto
Anávo éna tsigáro ki as mi kápniza
ke étsi niótho pos epanastátisa
sta chrónia pu se icha edó kontá mu
thiliá pu’cha perási stin kardiá mu
|
