Αμαρτωλό κορμί και άρρωστο μυαλό
θύμωσαν οι θεοί για τον έρωτα που ζω
Αμαρτωλό μου δάκρυ, πάθος δυνατό
θα τη βρω την άκρη γιατί σ’ έχω άχτι
γιατί ακόμα σ’ αγαπώ
Μάτι δε σε πιάνει, όλα τα ‘χεις κάνει
βλέπω άπειρα τρελά στο φλιτζάνι
Της ζωής μου αλάνι μ’ έχεις ξετρελάνει
η ψυχή μου τελικά τρέχει και δε φτάνει
Κόσμο δεν αλλάζεις, δηλητήριο στάζεις
ρίχνεις άκυρα συχνά και δικάζεις
Βλέμματα μοιράζεις, τα νερά ταράζεις
μα στο τέλος τυπικά, τυπικά όλους τους αδειάζεις
|
Amartoló kormí ke árrosto mialó
thímosan i thei gia ton érota pu zo
Amartoló mu dákri, páthos dinató
tha ti vro tin ákri giatí s’ écho áchti
giatí akóma s’ agapó
Máti de se piáni, óla ta ‘chis káni
vlépo ápira trelá sto flitzáni
Tis zoís mu aláni m’ échis ksetreláni
i psichí mu teliká tréchi ke de ftáni
Kósmo den allázis, dilitírio stázis
ríchnis ákira sichná ke dikázis
Olémmata mirázis, ta nerá tarázis
ma sto télos tipiká, tipiká ólus tus adiázis
|