Φύτρωσε μέσα στο κρεβάτι μου ένα φως
και σας ρωτώ πως να το σβήσω, πως.
Ρίχνω νερό, ρίχνω κουβέρτες μα δε σβήνει
είναι ένα μάτι που με τρώει.
Φύτρωσε μέσα στο κρεβάτι μου ένα φως
και εγώ στους δρόμους τριγυρίζω συνεχώς
γεμάτος τρόμο κι αγωνία που δε σβήνει
δεν ξαναπάω στο κρεβάτι με το φως να μ’ ανακρίνει
δεν ξαναπάω στο κρεβάτι με τ’ απαίσιό του το μάτι.
Φύτρωσε μέσα στο κρεβάτι μου ένα φως
κι όλο μου λέει πες μου, λέγε πως.
Τραβάει τις ρίζες απ’ τις σκέψεις και φωνάζω
γονατιστός κι εξαντλημένος το κοιτάζω.
Δεν τον αντέχω, δεν αντέχω πια τον πόνο
κι ένα προς ένα φανερώνω κάθε πόνο.
Τέλειωσε η ανάμνηση κι ετούτη τη βραδιά
κι εγώ σωρός στου δωματίου τη γωνιά
βλέπω τα θύματα να με κοιτούν θλιμμένα
με βήμα αργό να με κυκλώνουν
και να δείχνουν προς εμένα
και δεν μπορώ να τους κοιτάζω, δεν μπορώ
γιατί είναι ολόιδιοι εγώ.
|
Fítrose mésa sto kreváti mu éna fos
ke sas rotó pos na to svíso, pos.
Ríchno neró, ríchno kuvértes ma de svíni
ine éna máti pu me trói.
Fítrose mésa sto kreváti mu éna fos
ke egó stus drómus trigirízo sinechós
gemátos trómo ki agonía pu de svíni
den ksanapáo sto kreváti me to fos na m’ anakríni
den ksanapáo sto kreváti me t’ apesió tu to máti.
Fítrose mésa sto kreváti mu éna fos
ki ólo mu léi pes mu, lége pos.
Travái tis rízes ap’ tis sképsis ke fonázo
gonatistós ki eksantliménos to kitázo.
Den ton antécho, den antécho pia ton póno
ki éna pros éna faneróno káthe póno.
Téliose i anámnisi ki etuti ti vradiá
ki egó sorós stu domatíu ti goniá
vlépo ta thímata na me kitun thlimména
me víma argó na me kiklónun
ke na dichnun pros eména
ke den boró na tus kitázo, den boró
giatí ine olóidii egó.
|