|
Ποτέ σου δε θα ξαναδείς
Θάλασσες να καλπάζουν
Νύχτες, ιππότες της Ευχής
Βουνά να σ’ αγκαλιάζουν
Ποτέ σου δε θα ξαναδείς
Δάση να σε φωνάζουν
Αστέρια, Μοίρες της Αυγής
Ποτάμια να γιορτάζουν
Άνθρωπος πέρασε από εδώ
Και γέρασε τα μάτια
Στα χείλη έσταξε καημό
Πληγές, ζωές κομμάτια
Άνθρωπος πέρασε από εδώ
Και τρόμαξε ό,τι ζούσε
Τον κόσμο χώρισε στα δυο
Στο νου του πολεμούσε
Ποτέ σου δε θα ξαναδείς
Μήνες να σε γυμνάζουν
Όνειρα, φώτα της Ακτής
Φεγγάρια να σ’ αλλάζουν
|
Poté su de tha ksanadis
Thálasses na kalpázun
Níchtes, ippótes tis Efchís
Ouná na s’ agkaliázun
Poté su de tha ksanadis
Dási na se fonázun
Astéria, Mires tis Avgís
Potámia na giortázun
Άnthropos pérase apó edó
Ke gérase ta mátia
Sta chili éstakse kaimó
Pligés, zoés kommátia
Άnthropos pérase apó edó
Ke trómakse ó,ti zuse
Ton kósmo chórise sta dio
Sto nu tu polemuse
Poté su de tha ksanadis
Mínes na se gimnázun
Όnira, fóta tis Aktís
Fengária na s’ allázun
|
