|
Δεν είσ’ εδώ…
Ποτέ δεν ήσουν…
Πάντοτε σαν κρυφή σκιά έφευγες μόνη
Κι εγώ ένα πόστο…
μονίμως άδειο…
να ψάχνω ίχνη στης αγάπης το σεντόνι
Εκείνης της αγάπης που μισούσα
και πάντα με πονούσε λίγο ακόμη
Δεν τον αντέχω τον αντίλαλο απόψε
Είναι οι τοίχοι μου από άκαρδο ατσάλι
Μέσα στον σπίτι έχουν κρατήσει τη φωνή σου
κι έβαλαν στόχο το δικό μου το κεφάλι
Δεν τον αντέχω τον αντίλαλο απόψε
Είναι αδύνατον σε εσένα πια να φτάσω
Για μια φορά είχα την τύχη να σ’ αγγίξω
Χιλιάδες άλλες την κατάρα να σε χάσω
Δεν είσ’ εδώ…
Ποτέ δεν ήσουν…
Σαν άσπρο σύννεφο κρυβόσουνα στο χιόνι
Κι εγώ ένα κύμα…
Που ζει πνιγμένο…
Χωρίς ανάσα στης αγάπης το μπαλκόνι
Εκείνης την αγάπης που μισούσα
μα πάντα την κρατούσα λίγο ακόμη
|
Den is’ edó…
Poté den ísun…
Pántote san krifí skiá éfevges móni
Ki egó éna pósto…
monímos ádio…
na psáchno íchni stis agápis to sentóni
Ekinis tis agápis pu misusa
ke pánta me ponuse lígo akómi
Den ton antécho ton antílalo apópse
Ine i tichi mu apó ákardo atsáli
Mésa ston spíti échun kratísi ti foní su
ki évalan stócho to dikó mu to kefáli
Den ton antécho ton antílalo apópse
Ine adínaton se eséna pia na ftáso
Gia mia forá icha tin tíchi na s’ angikso
Chiliádes álles tin katára na se cháso
Den is’ edó…
Poté den ísun…
San áspro sínnefo krivósuna sto chióni
Ki egó éna kíma…
Pu zi pnigméno…
Chorís anása stis agápis to balkóni
Ekinis tin agápis pu misusa
ma pánta tin kratusa lígo akómi
|
