Antonio Torres Heredia II | Antonio Torres Heredia II

Ξάφνου στον ποταμό από πέρα φωνές ξεσκίσαν τον αγέρα.
Έμπηγε κάπρου δαγκωνιές μες στα ψηλά ποδήματα
χίμαγε κι έκανε βουτιές σαν δελφινιού πηδήματα.

Η τραχηλιά του η κρεμεζιά μούσκεψε μες στα αίματα
μα οι κάμες ήταν ήταν έξι και δεν εμπόραε πια ν’ αντέξει.

Αχ, Αντονίτο Ελ Καμπορίο, φεγγαρομελαμψέ μου
κι ασπρογαρούφαλέ μου.

Αχ, Αντονίτο Ελ Καμπορίο, π’ άξιζες μια βασίλισσα
μνημόνεψε την Παναγιά τι τώρα θα σε φάει το κρύο
τι τώρα θα πεθάνεις πια.

Στην άκρη εκεί του ποταμού τρεις γλώσσες βγήκε το αίμα του
τρεις γλώσσες βγήκε το αίμα του στην άκρη εκεί του ποταμού
κι ανάγειρε την κεφαλή με τα σφιγμένα χείλη
και τότε πια καμιά φωνή μόνο εφωτίστη ο ουρανός
κι άγγελος βεργολυγερός ήρθε και τ’ άναψε καντήλι.

Ksáfnu ston potamó apó péra fonés kseskísan ton agéra.
Έbige kápru dagkoniés mes sta psilá podímata
chímage ki ékane vutiés san delfiniu pidímata.

I trachiliá tu i kremeziá muskepse mes sta emata
ma i kámes ítan ítan éksi ke den ebórae pia n’ antéksi.

Ach, Antoníto El Kaborío, fengaromelampsé mu
ki asprogarufalé mu.

Ach, Antoníto El Kaborío, p’ áksizes mia vasílissa
mnimónepse tin Panagiá ti tóra tha se fái to krío
ti tóra tha pethánis pia.

Stin ákri eki tu potamu tris glósses vgíke to ema tu
tris glósses vgíke to ema tu stin ákri eki tu potamu
ki anágire tin kefalí me ta sfigména chili
ke tóte pia kamiá foní móno efotísti o uranós
ki ángelos vergoligerós írthe ke t’ ánapse kantíli.