Επομένως, μου λες, και να φύγεις δε φταις
λίγο λίγο πως σβήνει το φως μας.
Κάθε μέρα σιωπή, ποιος θα κάνει μια αρχή,
ποιος την άκρη θα δει στον γκρεμό μας;
Απ’ τους δυο μας κανείς, δεν μπορώ, δεν μπορείς.
Ποιος θα κάνει γυαλί την αγάπη να σπάσει;
Απ’ τους δυο μας κανείς, προσπαθώ, προσπαθείς.
Μια στιγμή τόσα χρόνια δε λέει να φτάσει.
Απ’ τους δυο μας κανείς.
Τι μεγάλες ζωές, όμως μείναν μικρές
και δε φτάνουν, δε ζουν τ’ όνειρό μας.
Ποιος μπορεί να δεχτεί την ευθύνη αυτή,
ποιος το τέλος θα δει στο βυθό μας;
Απ’ τους δυο μας κανείς, δεν μπορώ, δεν μπορείς.
Ποιος θα κάνει γυαλί την αγάπη να σπάσει;
Απ’ τους δυο μας κανείς, προσπαθώ, προσπαθείς.
Μια στιγμή τόσα χρόνια δε λέει να φτάσει.
Απ’ τους δυο μας κανείς.
|
Epoménos, mu les, ke na fígis de ftes
lígo lígo pos svíni to fos mas.
Káthe méra siopí, pios tha káni mia archí,
pios tin ákri tha di ston gkremó mas;
Ap’ tus dio mas kanis, den boró, den boris.
Pios tha káni gialí tin agápi na spási;
Ap’ tus dio mas kanis, prospathó, prospathis.
Mia stigmí tósa chrónia de léi na ftási.
Ap’ tus dio mas kanis.
Ti megáles zoés, ómos minan mikrés
ke de ftánun, de zun t’ óniró mas.
Pios bori na dechti tin efthíni aftí,
pios to télos tha di sto vithó mas;
Ap’ tus dio mas kanis, den boró, den boris.
Pios tha káni gialí tin agápi na spási;
Ap’ tus dio mas kanis, prospathó, prospathis.
Mia stigmí tósa chrónia de léi na ftási.
Ap’ tus dio mas kanis.
|