Επέστρεψα στη γειτονιά μετά από χίλια χρόνια.
Σαν στρατιωτάκια ακίνητα!
Χειμώνας ήταν που έφυγα και ήρθα σε χειμώνα.
Τις καμινάδες, κοίταζα, ο πάγος να κυκλώνει
και στης αυλής τη μάντρα
καθότανε ένα παιδί και έγραφε στο χιόνι
Ήτανε, λέει, ένα καράβι
κι όπως ταξίδευε ένα βράδυ,
τρόμαξε.
Ο ουρανός είχε κατέβει
κι όπως το είδε να παλεύει
του ’ριξε
δυο σύννεφα να το σηκώσουν.
Κι όταν του κόσμου έλιωσε η πέτσα “εκείνη” η άσπρη,
καταμεσής του δρόμου
καθότανε ένα παιδί και έγραφε στη λάσπη:
Ήτανε, λέει, ένα καράβι
κι όπως ταξίδευε ένα βράδυ,
τρόμαξε.
Ο ουρανός είχε κατέβει
κι όπως το είδε να παλεύει
του ’ριξε
δυο σύννεφα να το σηκώσουν.
|
Epéstrepsa sti gitoniá metá apó chília chrónia.
San stratiotákia akínita!
Chimónas ítan pu éfiga ke írtha se chimóna.
Tis kaminádes, kitaza, o págos na kiklóni
ke stis avlís ti mántra
kathótane éna pedí ke égrafe sto chióni
Ήtane, léi, éna karávi
ki ópos taksídeve éna vrádi,
trómakse.
O uranós iche katévi
ki ópos to ide na palevi
tu ’rikse
dio sínnefa na to sikósun.
Ki ótan tu kósmu éliose i pétsa “ekini” i áspri,
katamesís tu drómu
kathótane éna pedí ke égrafe sti láspi:
Ήtane, léi, éna karávi
ki ópos taksídeve éna vrádi,
trómakse.
O uranós iche katévi
ki ópos to ide na palevi
tu ’rikse
dio sínnefa na to sikósun.
|