Μοιάζω με πλοίο που περιπλανιέται
και με συννεφιασμένο ουρανό
με βράχο που στη θάλασσα χτυπιέται
με δρόμο που δεν έχει γυρισμό.
Είμαι κορμί που χρόνια τυραννιέται.
Που θες να βρω καρδιά να σ’ αγαπώ;
Απόκληρος της μοίρας και του κόσμου
φύγε από μένα πριν πονέσεις, φως μου.
Μοιάζεις με ένα λουλούδι ανθισμένο
με ασημένιο άστρο λαμπερό
με δροσερή πηγή για διψασμένο
και με νεράιδα πρώτη στο χορό.
Κι εγώ είμ’ ένα καράβι τσακισμένο.
Που θες να βρω καρδιά να σ’ αγαπώ;
|
Miázo me plio pu periplaniéte
ke me sinnefiasméno uranó
me vrácho pu sti thálassa chtipiéte
me drómo pu den échi girismó.
Ime kormí pu chrónia tiranniéte.
Pu thes na vro kardiá na s’ agapó;
Apókliros tis miras ke tu kósmu
fíge apó ména prin ponésis, fos mu.
Miázis me éna luludi anthisméno
me asiménio ástro laberó
me droserí pigí gia dipsasméno
ke me neráida próti sto choró.
Ki egó im’ éna karávi tsakisméno.
Pu thes na vro kardiá na s’ agapó;
|