Απόψε πέθανε η ζωή μου
και το κακό είναι που ζω για να τη κλαίω.
Τα μοιρολόγια που την κλαίει η καρδιά μου
δεν τα `χει πει Μανιάτισσα χαροκαμένη.
Ποτάμια που κυλούν τα δάκρυα μου
σε θάλασσα βαθιά αγριεμένη.
Αχ σταματήστε τους χορούς και τα τραγούδια
πάψτε τα γέλια, το χορό, το σαματά.
Το πανηγύρι τέλειωσε για μένα
γιατί εκείνος π’ αγαπώ δεν μ’ αγαπά.
Απόψε πέθανε η ζωή μου
και το κακό είναι που ζω για να τη κλαίω.
Είμαι μια νύχτα δίχως άστρα και φεγγάρι
είμαι ένα ήλιος που σε δύση έχει μείνει.
Βιολί σπασμένο είναι τώρα η φωνή μου
και η αγάπη μου φωτιά που αργοσβήνει
Αχ σταματήστε τους χορούς και τα τραγούδια
πάψτε τα γέλια, το χορό, το σαματά.
Το πανηγύρι τέλειωσε για μένα
γιατί εκείνος π’ αγαπώ δεν μ’ αγαπά.
|
Apópse péthane i zoí mu
ke to kakó ine pu zo gia na ti kleo.
Ta mirológia pu tin klei i kardiá mu
den ta `chi pi Maniátissa charokaméni.
Potámia pu kilun ta dákria mu
se thálassa vathiá agrieméni.
Ach stamatíste tus chorus ke ta tragudia
pápste ta gélia, to choró, to samatá.
To panigiri téliose gia ména
giatí ekinos p’ agapó den m’ agapá.
Apópse péthane i zoí mu
ke to kakó ine pu zo gia na ti kleo.
Ime mia níchta díchos ástra ke fengári
ime éna ílios pu se dísi échi mini.
Iolí spasméno ine tóra i foní mu
ke i agápi mu fotiá pu argosvíni
Ach stamatíste tus chorus ke ta tragudia
pápste ta gélia, to choró, to samatá.
To panigiri téliose gia ména
giatí ekinos p’ agapó den m’ agapá.
|