Η μέρα φεύγει ποιος την κλέβει
ήξερα μα ξέχασα
όσοι δουλέψαν κι όσοι παιδέψαν
τα λερωμένα πέταξαν
Κι εσύ αποσπερίτη μου
του δειλινού ταιριάζεις
άδολα είναι τα μάτια σου
και μην τα κατεβάζεις
Οι πολιτείες πάντα χορεύουν
σε ρυθμό κιρκαδιανό
τα φώτα ανάβουν να προλάβουν
της νύχτας το μετέωρο
Κι εσύ αποσπερίτη μου
του δειλινού ταιριάζεις
άδολα είναι τα μάτια σου
και μην τα κατεβάζεις
Τα βήματά μας άθελά μας
είναι δώρα ακριβά
γι’ αυτούς που μένουν και περιμένουν
το σούρουπο μιαν αγκαλιά
Κι εσύ αποσπερίτη μου
του δειλινού ταιριάζεις
άδολα είναι τα μάτια σου
και μην τα κατεβάζεις
Μες στο σκοτάδι θα `ρθουν πάλι
μακρινές μαρμαρυγές
να ψιθυρίσουν να θυμίσουν
τρεις απανωτές φορές
|
I méra fevgi pios tin klévi
íksera ma kséchasa
ósi dulépsan ki ósi pedépsan
ta leroména pétaksan
Ki esí aposperíti mu
tu dilinu teriázis
ádola ine ta mátia su
ke min ta katevázis
I polities pánta chorevun
se rithmó kirkadianó
ta fóta anávun na prolávun
tis níchtas to metéoro
Ki esí aposperíti mu
tu dilinu teriázis
ádola ine ta mátia su
ke min ta katevázis
Ta vímatá mas áthelá mas
ine dóra akrivá
gi’ aftus pu ménun ke periménun
to surupo mian agkaliá
Ki esí aposperíti mu
tu dilinu teriázis
ádola ine ta mátia su
ke min ta katevázis
Mes sto skotádi tha `rthun páli
makrinés marmarigés
na psithirísun na thimísun
tris apanotés forés
|