Βρε κυματούσα θάλασσα
εγώ για σένα χάλασα,
για τα ωραία σου τα κάλλη,
θα σου φτιάξω ένα πιργιάλι.
Βλέπω καράβια κι έρχονται,
όμορφα που μου φαίνονται,
καραβάκια ν’ αρμενίζουν,
την καρδούλα μου ραΐζουν.
Το ‘να αρμενίζει με βοριά
βοήθα καημένη μου καρδιά,
τ’ άλλο με την τραμουντάνα,
άσπρη μου παχιά σουλτάνα.
Το τρίτο, το μικρότερο,
απ’ όλα πιο ‘μορφότερο
είναι το πουλί μου μέσα
και φωνάζει, το γιαλέσα.
Γιαλέσα εφωνάζανε
στις βάρκες μέσ’ αράζανε
ε γιαλέσα, ε γιαμόλα,
η αγάπ’ είναι μαργιόλα.
|
Ore kimatusa thálassa
egó gia séna chálasa,
gia ta orea su ta kálli,
tha su ftiákso éna pirgiáli.
Olépo karávia ki érchonte,
ómorfa pu mu fenonte,
karavákia n’ armenízun,
tin kardula mu raΐzun.
To ‘na armenízi me voriá
voítha kaiméni mu kardiá,
t’ állo me tin tramuntána,
áspri mu pachiá sultána.
To tríto, to mikrótero,
ap’ óla pio ‘morfótero
ine to pulí mu mésa
ke fonázi, to gialésa.
Gialésa efonázane
stis várkes més’ arázane
e gialésa, e giamóla,
i agáp’ ine margióla.
|