Πέρασα πολλά φώτα και σκοτάδια
έφτασα στον πάτο, έπιασα ουρανό
Δίχως αγκαλιά μάτωναν τα βράδια
έχασα τα πάντα κι όλα στα χρωστώ
Κι όμως τα κατάφερα και ζω
Είμαι εδώ είμαι εγώ έχω αντέξει τελικά
Είμαι εδώ είμαι εγώ και επέζησα ξανά
Σαν ήλιος απροσδόκητος που βγήκε ξαφνικά
σαν άσβηστη του έρωτα φωτιά
Πες μου που με πας μια φορά μονάχα,
έτσι, για να ξέρω πως να κρατηθώ
Όλα τα ξεχνάς, μετανιώνεις τάχα
κι ύστερα με σπρώχνεις, πέφτω στο κενό
Κι όμως καταφέρνω και επιζώ
|
Pérasa pollá fóta ke skotádia
éftasa ston páto, épiasa uranó
Díchos agkaliá mátonan ta vrádia
échasa ta pánta ki óla sta chrostó
Ki ómos ta katáfera ke zo
Ime edó ime egó écho antéksi teliká
Ime edó ime egó ke epézisa ksaná
San ílios aprosdókitos pu vgíke ksafniká
san ásvisti tu érota fotiá
Pes mu pu me pas mia forá monácha,
étsi, gia na kséro pos na kratithó
Όla ta ksechnás, metaniónis tácha
ki ístera me spróchnis, péfto sto kenó
Ki ómos kataférno ke epizó
|