|
Κι αν περνάμε χώρια,
τη στεναχώρια,
τη συγγνώμη, τη φωτιά
Κι αν τον εαυτό μας,
ήταν γραφτό μας
να τον βρούμε τόσο χωριστά
Κοίτα εδώ τα χείλη
στη λέξη φίλοι
πως γελάνε ειρωνικά
Κι ένα γράμμα λάθος,
φοράει τι πάθος
για να βρει παρηγοριά
Άσε με λοιπόν,
τόσο παρελθόν,
είν’ αμαρτία,
να είσαι η αιτία
να βασανίζω ένα παρόν
Κι αν φοράμε χώρια,
δυο πανωφόρια,
δυο αγάπες, δυο ζωές
κι όλα μας τα νέα,
σχεδόν γενναία,
τα κρατήσαν κάτι αναπνοές
Κοίτα εδώ το στόμα,
στη λέξη ακόμα,
πόσα σου `κλεψε φιλιά
Κι όλα τα άλλα κρίμα,
σβησμένο βήμα,
στης ζωής την αμμουδιά
|
Ki an pernáme chória,
ti stenachória,
ti singnómi, ti fotiá
Ki an ton eaftó mas,
ítan graftó mas
na ton vrume tóso choristá
Kita edó ta chili
sti léksi fíli
pos geláne ironiká
Ki éna grámma láthos,
forái ti páthos
gia na vri parigoriá
Άse me lipón,
tóso parelthón,
in’ amartía,
na ise i etía
na vasanízo éna parón
Ki an foráme chória,
dio panofória,
dio agápes, dio zoés
ki óla mas ta néa,
schedón gennea,
ta kratísan káti anapnoés
Kita edó to stóma,
sti léksi akóma,
pósa su `klepse filiá
Ki óla ta álla kríma,
svisméno víma,
stis zoís tin ammudiá
|
