Σαν άνεμος μου τίναξε ο έρωτας τη σκέψη,
σαν άνεμος που σε βουνό βελανιδιές λυγάει.
Ήρθες, καλά που έκανες, που τόσο σε ζητούσα,
δρόσισες την ψυχούλα μου, που έκαιγε ο πόθος.
Κι από το γάλα πιο λευκή,
απ’ το νερό πιο δροσερή,
κι από το πέπλο το λεπτό πιο απαλή.
Από το ρόδο πιο αγνή,
απ’ το χρυσάφι πιο ακριβή,
κι από τη λύρα πιο γλυκιά, πιο μουσική.
Πάει καιρός που κάποτε σ’ αγάπησα, Ατθίδα,
μα τότε μου ‘μοιαζες μικρό κι αθώο κοριτσάκι.
Συ που μαγεύεις τους θνητούς, παιδί της Αφροδίτης,
απ’ όλα το καλύτερο εσύ ’σαι το αστέρι.
Κι από το γάλα πιο λευκή,
απ’ το νερό πιο δροσερή,
κι από το πέπλο το λεπτό πιο απαλή.
Από το ρόδο πιο αγνή,
απ’ το χρυσάφι πιο ακριβή,
κι από τη λύρα πιο γλυκιά, πιο μουσική.
|
San ánemos mu tínakse o érotas ti sképsi,
san ánemos pu se vunó velanidiés ligái.
Ήrthes, kalá pu ékanes, pu tóso se zitusa,
drósises tin psichula mu, pu ékege o póthos.
Ki apó to gála pio lefkí,
ap’ to neró pio droserí,
ki apó to péplo to leptó pio apalí.
Apó to ródo pio agní,
ap’ to chrisáfi pio akriví,
ki apó ti líra pio glikiá, pio musikí.
Pái kerós pu kápote s’ agápisa, Atthída,
ma tóte mu ‘miazes mikró ki athóo koritsáki.
Si pu magevis tus thnitus, pedí tis Afrodítis,
ap’ óla to kalítero esí ’se to astéri.
Ki apó to gála pio lefkí,
ap’ to neró pio droserí,
ki apó to péplo to leptó pio apalí.
Apó to ródo pio agní,
ap’ to chrisáfi pio akriví,
ki apó ti líra pio glikiá, pio musikí.
|