Αν είναι θάλασσα η ζωή, εσύ ‘σαι καταιγίδα
αν πάλι μοιάζει μ’ έρημο, μου πήρες την πυξίδα
Σκοπό αν έχει η ζωή, εσύ με ξεστρατίζεις
κι αν είναι παραπλάνηση, στα ίδια με γυρίζεις…
Αν ειν’ παιχνίδι η ζωή, εσύ ποτέ δεν παίζεις
αν πάλι είναι θέατρο, το έργο εσύ διαλέγεις
Τη φαντασία σου ζητώ, μου δίνεις την αλήθεια
το τέλος και τον τρόμο του, μου τα `κανες συνήθεια…
Δε ζούμε μ’ ότι έχουμε, αλλά μ’ αυτό που λείπει
στα πιο μεγάλα γλέντια μας, μας κυβερνά η λύπη
γι’ αυτό κι εγώ σ’ ακολουθώ, σαν μέλισσα το μέλι
κι αυτοί π’ αφιερώθηκαν, ξέρουν τι θάρρος θέλει
|
An ine thálassa i zoí, esí ‘se kategida
an páli miázi m’ érimo, mu píres tin piksída
Skopó an échi i zoí, esí me ksestratízis
ki an ine paraplánisi, sta ídia me girízis…
An in’ pechnídi i zoí, esí poté den pezis
an páli ine théatro, to érgo esí dialégis
Ti fantasía su zitó, mu dínis tin alíthia
to télos ke ton trómo tu, mu ta `kanes siníthia…
De zume m’ óti échume, allá m’ aftó pu lipi
sta pio megála gléntia mas, mas kiverná i lípi
gi’ aftó ki egó s’ akoluthó, san mélissa to méli
ki afti p’ afieróthikan, ksérun ti thárros théli
|