Βόρειος καημός και ψηλός γκρεμός
όλα δείχνουν εδώ πάνω
σάπια φρούτα εκεί χάμω
και δε βλέπω φως.
Και θέλω να `ρθω να σου πω
πως το φεγγάρι εδώ γελάει
και απ’ το κλάμα με φιλάει
γιατί όταν σ’ άκουσα να κλαις
άναψαν μέσα μου φωτιές
αφού το δάκρυ σε γερνάει.
Βόρειος καημός, γέροντας γιατρός
όλα δείχνουν γιατρεμένα
κι απ’ το πείσμα, κι απ’ το ψέμα
Καθαρός καημός, καθαρός καιρός.
Θάλασσα, ουρανός, σκοτάδι και φως, η μέρα κυλάει
να κοιτάζουμε εμπρός, δε γίνεται αλλιώς
το δάκρυ πια δε μας πάει.
|
Oórios kaimós ke psilós gkremós
óla dichnun edó páno
sápia fruta eki chámo
ke de vlépo fos.
Ke thélo na `rtho na su po
pos to fengári edó gelái
ke ap’ to kláma me filái
giatí ótan s’ ákusa na kles
ánapsan mésa mu fotiés
afu to dákri se gernái.
Oórios kaimós, gérontas giatrós
óla dichnun giatreména
ki ap’ to pisma, ki ap’ to pséma
Katharós kaimós, katharós kerós.
Thálassa, uranós, skotádi ke fos, i méra kilái
na kitázume ebrós, de ginete alliós
to dákri pia de mas pái.
|