Δεν είμαι εγώ που σας μιλώ.
Είναι η σιωπή που στάζει
σε σκοτεινό παλάτι.
Και η αυγή που αράζει
στης σκοτεινιάς την πλάτη.
Δεν είμαι εγώ που σας μιλώ.
Είναι το φως που τρίζει
πάνω σε σάπια γρίλια.
Και ο ήχος που θυμίζει
πολύχρωμα κοχύλια.
Δε είμαι εγώ που σας μιλώ.
Είναι τα κρύα βράδια,
οι δανεικές ελπίδες,
τα προδομένα χάδια.
Και οι τόποι που δεν είδες.
Δε σας μιλώ εγώ.
Είναι τα σπασμένα σας βήματα.
Δεν είμαι εγώ που σας μιλώ.
Είν’ η ζωή που πάει
με χαραγμένη ρότα.
Κι αθώα με κοιτάει
όπως κοιτούσες πρώτα.
Δε σας μιλώ εγώ.
Είναι τα σπασμένα σας βήματα
|
Den ime egó pu sas miló.
Ine i siopí pu stázi
se skotinó paláti.
Ke i avgí pu arázi
stis skotiniás tin pláti.
Den ime egó pu sas miló.
Ine to fos pu trízi
páno se sápia grília.
Ke o íchos pu thimízi
políchroma kochília.
De ime egó pu sas miló.
Ine ta kría vrádia,
i danikés elpídes,
ta prodoména chádia.
Ke i tópi pu den ides.
De sas miló egó.
Ine ta spasména sas vímata.
Den ime egó pu sas miló.
In’ i zoí pu pái
me charagméni róta.
Ki athóa me kitái
ópos kituses próta.
De sas miló egó.
Ine ta spasména sas vímata
|