|
Πως να τ’ αρνηθώ που σε αγαπώ ακόμα
και στης μοναξιάς το χρώμα ντύνομαι
Γύρω μου βροχή όπως σταματάω το χρόνο
μια σταγόνα μες στο δρόμο γίνομαι
Κι όλα αυτά που ζήσαμε όνειρο και ξυπνήσαμε
πίσω αφήσαμε όλα αυτά που μας δέναν σφιχτά
μια ματιά τρυφερή κι όπως παίρνεις τη στροφή
δε θα δεις δάκρυα μες στη βροχή
Πως να ξεχαστώ όλα γύρω σε θυμίζουν
όλα αυτά που μας χωρίζουν σκέφτομαι
όσο κι αν κρυφτώ νιώθω ότι σ’έχω χάσει
και πως μ’ έχεις πια ξεχάσει δέχομαι
Κι όλα αυτά που ζήσαμε όνειρο και ξυπνήσαμε
πίσω αφήσαμε όλα αυτά που μας δέναν σφιχτά
μια ματιά τρυφερή κι όπως παίρνεις τη στροφή
δε θα δεις δάκρυα μες στη βροχή
|
Pos na t’ arnithó pu se agapó akóma
ke stis monaksiás to chróma ntínome
Giro mu vrochí ópos stamatáo to chróno
mia stagóna mes sto drómo ginome
Ki óla aftá pu zísame óniro ke ksipnísame
píso afísame óla aftá pu mas dénan sfichtá
mia matiá triferí ki ópos pernis ti strofí
de tha dis dákria mes sti vrochí
Pos na ksechastó óla giro se thimízun
óla aftá pu mas chorízun skéftome
óso ki an kriftó niótho óti s’écho chási
ke pos m’ échis pia ksechási déchome
Ki óla aftá pu zísame óniro ke ksipnísame
píso afísame óla aftá pu mas dénan sfichtá
mia matiá triferí ki ópos pernis ti strofí
de tha dis dákria mes sti vrochí
|
