Δε νομίζω | De nomízo

Ένα μεγάλο έχω παράπονο,
πέρασα δίπλα σου πολύ καιρό,
μα όσα κι αν σου έδειξα,
τίποτα δεν έμαθες.

Κακίες ζήλιες και υπερβολές
και δεν ζητάς ποτέ αυτό που θες
και όταν στα μάτια με κοιτάς,
ψέματα να μη μου λες.

Τα σβήνω όλα τα ξεχνάω
και χωρίζω

Τη ζωή μου παρακάτω
συνεχίζω

Δε θα με κάνεις ό,τι θέλεις,
δεν νομίζω

Τη ζωή μου μόνο εγώ,
θα την ορίζω

Ένα μεγάλο έχω παράπονο,
που κάθε βράδυ κλαίω και πονώ.
Μα όσα κι αν σου ζήτησα,
τίποτα δεν έδωσες.

Για τη συγγνώμη σου αδιαφορώ
κι ας ήσουν πάθος μου παράφορο.
Και μ’ όλα αυτά που έκανες,
την αγάπη πέθανες.

Έna megálo écho parápono,
pérasa dípla su polí keró,
ma ósa ki an su édiksa,
típota den émathes.

Kakíes zílies ke ipervolés
ke den zitás poté aftó pu thes
ke ótan sta mátia me kitás,
psémata na mi mu les.

Ta svíno óla ta ksechnáo
ke chorízo

Ti zoí mu parakáto
sinechízo

De tha me kánis ó,ti thélis,
den nomízo

Ti zoí mu móno egó,
tha tin orízo

Έna megálo écho parápono,
pu káthe vrádi kleo ke ponó.
Ma ósa ki an su zítisa,
típota den édoses.

Gia ti singnómi su adiaforó
ki as ísun páthos mu paráforo.
Ke m’ óla aftá pu ékanes,
tin agápi péthanes.